Obroża w języku francuskim brzmi collier, w języku łacińskim brzmi collare, od tego powstało słowo koloratka określające ważny element stroju duchownego. Koloratka na szyi kapłana ma przypominać obrączkę i obrożę – zaślubiny z Chrystusem i Kościołem oraz oddanie Chrystusowi wolności i pozwolenie Mu na całkowite kierowanie jego życiem.

W późnym średniowieczu tworzenie zakonów rycerskich było swoistą modą wśród szlachetnie urodzonych członków świeckiej elity społecznej. Przynależność do zakonu tworzyła nową więź między jej członkami, zobowiązywała do wierności, posłuszeństwa i wzajemnej pomocy, a przez to umacniała tę grupę w obrębie elity władzy. Kult świętych patronów, religijna retoryka i symbolika dostarczała członkom zakonów również przeżyć duchowych.

Symbolika obroży pojawia się w Zakonie Kolii Sabaudzkiej założonym przez hrabiego Sabaudii Amadeusza VI w roku 1362. Członkiem zakonu był polski rycerz i dyplomata Janusz z Tuliszkowa. Rycerski zakon Rudenband założony 7.08.143 r. w Legnicy przez książąt piastowskich również przyjmuje symbolikę obroży. Członkowie zakonu maja obowiązek wspierać się w sprawach słusznych. W przypadku sporów mieli zwracać się o ich rozwikłanie do książąt będących członkami zakonu, uznając ich wyrok bez sprzeciwu. Było to bardzo ważne w okresie bratobójczych wojen prowadzonych pomiędzy Piastami Śląskimi. Obroża jest symbolem oddania, wierności i posłuszeństwa i tego wymagały zakony od swoich członków.