Jadwiga urodziła się miedzy 1174 a 1180 rokiem na zamku nad jeziorem Amer w Bawarii jako córka hrabiego Bertolda VI i Agnieszki Wettyńskiej, hrabiów Andechs, którzy tytułowali się książętami Meranu. Jadwiga otrzymała staranne wychowanie najpierw w rodzinnym zamku, potem zaś w klasztorze benedyktynek. W 1190 roku została wysłana do Wrocławia na dwór księcia Bolesława I Wysokiego, została wybrana na żonę jego syna Henryka I Brodatego. Za datę ślubu możemy przyjąć okres między rokiem 1186 a 1190.

Henryk i Jadwiga byli wzorowym małżeństwem, mieli siedmioro dzieci. Do pełnej dojrzałości weszli Henryk i Gertruda, pozostałe dzieci przedwcześnie zmarły. Ostatnie 28 lat pożycia małżeńskiego małżonkowie przeżyli wstrzemięźliwie, związani ślubem czystości zawartym uroczyście w roku 1209 przed biskupem wrocławskim Wawrzyńcem. Na dworze wrocławskim powszechne były polskie zwyczaje i polski język. Jadwiga nauczyła się języka i posługiwała się nim na co dzień. Wyposażyła wiele kościołów w szaty liturgiczne haftowane przez nią i jej dwórki. Księżna troszczyła się o to aby urzędnicy w jej dobrach nie uciskali poddanych kmieci. Zmniejszała im czynsze, darowała grzywny karne, a w razie klęsk nakazywała rozdawać ziarno, mięso i sól. Na dworze zorganizowała szpitalik dla chorych i kalek, odwiedzała chorych i wspierała ubogich. Jadwiga wspierała szkołę katedralną we Wrocławiu, pomagała ubogim i zdolnym chłopcom kształcić się. Starała się ulżyć doli więźniów, posyłając im odzież, żywność i świece.

W swoim życiu mocno doświadczyła tajemnicy krzyża. Przeżyła śmierć męża i sześciorga dzieci. Henryk Pobożny zginął w bitwie z Tatarami pod Legnicą.

Po śmierci męża Henryka Brodatego(19.03.1238 r.) Jadwiga zamknęła się w klasztorze sióstr cysterek w Trzebnicy. Idąc śladami swojej siostrzenicy, św. Elżbiety z Turyngii zaczęła ją naśladować. Pokuta, posty, biczowania i czuwania nocne stały się jej codziennością. Przez 40 lat spożywała pokarm dwa razy dziennie, bez mięsa i nabiału. Wyczerpana surowym życiem zmarła 14 października 1243 roku. Zasłynęła z pobożności i czynów miłosierdzia.

26.03.1267 r. papież Klemens IV w kościele dominikanów w Viterbo dokonał kanonizacji Jadwigi. Na prośbę Jana III Sobieskiego papież bł. Innocenty rozciągnął w roku 1680 kult św. Jadwigi na cały Kościół.

Święta Jadwiga Śląska czczona jest między innymi jako patronka Polski, Śląska, Piastów Śląskich, pojednania i pokoju.